SOCJALIZACJA

   Socjalizacja, to takie trudne słowo :-) A może jednak nie taki diabeł straszny. Nie będę wstawiać w tym miejscu definicji, które właścicielom pierwszego w życiu psa nic nie mówią.  Napiszę krótko – socjalizacja to, najprościej mówiąc, nauka świata :-)

   Pierwszą ważną pracę wykonujemy my – hodowcy.

   Już w czasie ciąży nasza praca polega na zapewnieniu suce spokoju i dużej dawki pieszczot, ponieważ płody reagują na emocje wykazywane przez matkę.

   Sunia rodzi, szczeniaki wydają pierwsze okrzyki, a my włączamy radio. Zaraz po urodzeniu maluszki są brane na ręce, dotykane, delikatnie głaskane. Szczeniaki uczą się dotyku i zapachu nie tylko matki, która je wylizuje i jest prawie cały czas przy nich, ale również nas - ludzi :-)

   Po dwóch tygodniach szczeniaki otwierają oczy, a tydzień później zaczyna się zabawa na dobre (hehehe): tłuczenie garnkami, plastikowymi butelkami, słuchanie najnowszych przebojów ESKI i porannej mszy w radiu :-) Wizyty dzieciaków z sąsiedztwa i przyszłych właścicieli oraz „jazda” na odkurzaczu, pierwsze kąpiele w ciepłej wodzie (kiedy szczeniaki upiększą się tym co najpierw zrobią), suszenie suszarką, otwieranie okna w czasie burzy, jazda autem nad Odrę, żeby kibicować panciowi w wędkowaniu. Do weterynarza i na przegląd miotu też jeździmy, żeby poznać jazdę samochodem i nowe miejsca.

Robimy wszystko, na co możemy sobie pozwolić ze szczeniaczkami, które w tym wieku są jeszcze przed szczepieniami i nie mają odporności.

    I przychodzi ten moment kiedy szczeniaki trafiają do nowych domków. Od tej pory socjalizacja należy już tylko do nowych właścicieli. Jako hodowca zawsze służę pomocą i odbiorę każdy telefon, nawet w nocy, ale na odległość pewnych spraw się nie załatwi, a mianowicie – socjalizacji.
    Nie można liczyć na to, że szczeniaczek był „taki fajny”, podbiegał do nas, witał się, bawił z rodzeństwem, nie bał się telewizji, radia i innych odgłosów i spał w samochodzie jadąc do domu, że nic więcej nie trzeba robić, że już zawsze będzie „taki fajny”. Przed nami jeszcze sporo pracy. Musimy mieć świadomość, że kolejny rok naszego życia będzie - w pewnym sensie - poświęcony psiakowi. To jaki jest szczeniak w tej chwili, to zasługa hodowcy, a jak rozwinie się dalej i czy praca hodowcy nie zostanie zaprzepaszczona, zależy od nowych właściciel

    Można powiedzieć, że od momentu odbioru psa, nowi właściciele robią wszystko to co hodowca dotychczas i jeszcze więcej!!!

    Nie prowadzamy psa do parku gdzie bywają wszystkie psy z okolicy, ale warto umówić się ze znajomymi, których psy znamy i wiemy, że są zdrowe, szczepione itp. Zawsze można szczeniaka wynieść na rękach i wiele mu pokazać. Również - nie wychodząc z domu, możemy dostarczyć szczeniakowi bodźców, tłukąc się plastikową butelką czy drewnianą łyżką, można włączyć telewizor gdzie słychać wystrzały, odgłosy burzy, krzyki dzieci, odgłosy ulicy. Odkurzacz, wiertarka, zmywarka i co tylko przyjdzie do głowy :-)
    Szczeniaki są z natury ciekawe świata, ale przychodzi taki moment kiedy narasta w nich lęk przed nieznanym. Ważne! Jeżeli zauważymy, ze nasz maluch czegoś/kogoś się boi, nie żałujemy go! Zachowujemy się jak gdyby nic się nie stało. Żałowaniem psa, utrwalamy w nim złe zachowania i dajemy mu znać, że miał rację, że się bał, więc tego nie robimy!

   Zapoznajemy szczeniaka z nowymi ludźmi. Najlepiej, jak będą to całkiem różne osoby-  od postawnego pana 190cm w kapeluszu z flagą w ręku , poprzez rozbrykane, głośne dzieci  do  małej babuleńki w chustce chodzącej o lasce. Jeżeli piesek jest nieufny w stosunku do nowo poznawanej osoby, pokazujemy mu że wszystko jest ok. Możemy poprosić nowo poznawaną osobę, aby przykucnęła i pozwoliła się mu obwąchać, a samo zainteresowanie psiaka nową osobą zawsze nagradzamy!

Warto też w tym czasie kontynuować naukę jazdy samochodem.

Kiedy okres kwarantanny się skończy to ruszamy na miasto!
   Nawet jeżeli mieszkamy na wsi warto znaleźć miejsce gdzie jest zwiększony ruch uliczny i zapoznawać malucha z cywilizacją. Zwiedzamy parkingi, bramy, ulice, place w centrum miasta, targowiska i zawsze nagradzamy dobre zachowanie psa. Również poznawanie nowych przedmiotów nagradzamy w momencie wykazania przez psa zainteresowania.

    Ważne aby szczeniak miał kontakt z innymi psami, ponieważ uczy się prawidłowych relacji i porozumiewania z psami, zachowań pokojowych, które w przyszłości pozwolą im unikać walki. Szczeniak całkowicie oddzielony od innych psów, może w przyszłości mieć zaburzone relacje z nimi co objawia się lękliwością lub agresją w stosunku do innych psów.

Im więcej bodźców pozna szczeniak w okresie socjalizacji, tym mniejsze są szanse na wystąpienie u niego zaburzeń zachowania w życiu dorosłym. I najważniejsze – im wcześniej zaczniemy, tym więcej nauczymy.

 

    Starałam się, aby ten artykuł napisany był językiem prostym, bez definicji i trudnych pojęć , aby wszyscy wynieśli z niego jak najwięcej. Życzę powodzenia i wytrwałości w pracy z maluchami, które w tym czasie też nas czegoś uczą – cierpliwości.

   Bardzo pomocne w dobrej socjalizacji są tak popularne ostatnio psie przedszkola. Kiedy zabieramy szczeniaczki na pierwsze zajęcia? Jak najszybciej!
   Psie przedszkole, to zajęcia dla szczeniaków do 4 miesiąca życia, ponieważ to czego nauczą się do tego wieku wpłynie na ich całe późniejsze życie. Maluszki uczą się w nim jakim fajnym stworem jest człowiek J, jak bawić się z innymi psami, oswaja się z dziwnymi rzeczami, uczy się chodzić na smyczy itd., a właściciel uczy się jak rozwiązywać problemy związane z wychowywaniem szczeniaka, uczeniem czystości itp. To najważniejszy okres w życiu psa, która na zawsze zaważy na tym jaki będzie w przyszłości, więc warto skorzystać z pomocy fachowców właśnie w psim przedszkolu.